Toespraak bij herdenking Nenad

Kom nou eens kennismaken met Nenad, zei Nono. Kom nou naar Amsterdam. Dat deed ik. Nenad deed zelf open. We dronken thee uit een grote thermoskan. Ondertussen keken we elkaar onderzoekend aan. Wie is dat? Daarna moest hij snel aan het werk, hij stormde met een paar treden tegelijk de trap af. Weg was-ie. Nono en ik gingen naar de markt. Maar de kooplui hadden geen Enkele interesse in ons. Met de armen over elkaar luisterden ze gespannen naar de radio. Er was iets mis. Het was 11 september 2001. We gingen naar huis.

Nenad kwam in de loop van de middag thuis, keek naar de televisiebeelden En begon direct naar zijn vriend Sinica te bellen. Sinica woont in het centrum van New York. Na eindeloos veel moeite kreeg hij contact. Sinica was ongedeerd. We gingen om de tafel zitten, aten en dronken wat. Toen nam Nenad zijn accordeon. De kamer vulde zich met de klanken van de muziek. Rust en vrede.

Het duurde een jaar voordat Nenad met Nono en hun zoontje Kai bij Ons Sinterklaas wilde vieren. Nenad keek het groepje sinterklaasvierders, pilsje in de hand, op Een afstandje aan. Tot zijn grote verbazing begonnen die stijve Hollanders, die nooit eens spontaan een liedje wilden zingen (alleen in een koor), die geen volksliedjes kenden, die stijve harken begonnen sinterklaasliedjes te zingen. Grote mensen en kinderen, ze kenden de liedjes allemaal, soms zelfs Twee coupletten van een liedje. Er werd veel, lelijk en met enthousiasme gezongen.

Nenad fotografeerde de berg pakjes en de berg papier en lege dozen, waar kinderen tussendoor kropen. Iemand krijgt een surprise, weet zich geen raad. Een ander leest met een rood hoofd een gedicht voor. De woonkamer is een chaos. Hoofdschuddend pakt hij zijn eigen Cadeautjes uit. Hollandse folklore!

De laatste weken van zij leven bracht Nenad door in het hospice aan het Valeriusplein. Hij had er een grote, lichte kamer, waar hij veel mensen kon ontvangen. Nono heeft die kamer voor hem ingericht met alle dingen, die hij Graag om zich heen wilde hebben. (achteraf bleek ze wel 10 volgepropte reistassen en rugzakken op haar fietsje naar het hospice te hebben gebracht). De kamer werd zoals Nenad had bedoeld, zijn eigen kamer.

Hij ontving er zijn familie uit Frankfurt, waar hij zoveel van hield, zijn vele vrienden en steeds weer Nono.

Hij heeft niet meer mee mogen maken, dat hij officieel zijn plaats in de Nederlandse samenleving mocht innemen, ondanks alle inspanningen. Daar hebben we het moeilijk mee. Hij blijft een plaats houden in ons hart.

Annette Haas-Bruining (de moeder van Nono).


[Taken from AIDA Nederland site.]